Przyczyny osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego nie są dobrze poznane. Największą wagę przywiązuje się do dziedzicznych predyspozycji, związanych z wiekiem zmian w krążkach międzykręgowych
Osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego: objawy i leczenie
Przyczyny osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego nie są dobrze poznane. Największą wagę przywiązuje się do dziedzicznych predyspozycji, związanych z wiekiem zmian w krążkach międzykręgowych. Ból może wywołać niezręczny ruch, długotrwała wymuszona pozycja, podnoszenie i przenoszenie ciężkich ładunków, przeciążenie sportowe, nadwaga.
W zależności od czasu trwania występują bóle ostre trwające do 4 tygodni, podostre (od 4 do 12 tygodni) i przewlekłe (trwające powyżej 12 tygodni).
Powikłania neurologiczne w osteochondrozie kręgosłupa lędźwiowego:
Pierwszy etap. Objawy kliniczne są związane z odruchowym napięciem mięśni.
Lumbago (ból krzyża). Ostry ból w okolicy lędźwiowej zaczyna się nagle, wywołany minimalnymi ruchami pleców. Zakres ruchu w odcinku lędźwiowym kręgosłupa jest mocno ograniczony, występuje skolioza wyrównawcza. Mięśnie przykręgowe o gęstości „kamiennej". Czas trwania lumbago przy odpowiednim leczeniu i unieruchomieniu kręgosłupa lędźwiowego nie przekracza 7-10 dni.
Lumbodynia (ból pleców).Pacjenci skarżą się na umiarkowany ból w okolicy lędźwiowej, nasilany ruchem lub w określonej pozycji, dyskomfort przy długotrwałym staniu lub siedzeniu. Początek jest zwykle stopniowy. Klinicznie często stwierdza się ograniczoną ruchomość w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, napięcie i bolesność mięśni przykręgowych. W większości przypadków ból ustępuje w ciągu 2-3 tygodni, ale nieleczony może stać się przewlekły.
Lumboischialgia (ból dolnej części pleców promieniujący do nogi). W odcinku lędźwiowym ruchy są ograniczone, mięśnie przykręgowe są napięte i bolesne przy badaniu palpacyjnym.
W zespole gruszkowatym nerw kulszowy jest ściśnięty, powodując parestezje i drętwienie nogi i stopy. Pozytywny zespół Lasegue'a. Ale nie ma oznak zespołu korzeniowego.
Drugi etappowikłania neurologiczne osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego.
Przepuklina dysku z zespołem korzeniowym lub radikulopatią. Uciskowi korzenia towarzyszą strzelające, piekące bóle w nodze. Ból potęguje ruch, kaszel, któremu towarzyszy drętwienie korzenia, osłabienie mięśni i utrata odruchów. Pozytywne objawy napięcia.
W okolicy lędźwiowej największe obciążenie spada na dolną część, dlatego korzenie L5 i S1 są najczęściej zaangażowane w proces patologiczny. Każdy korzeń ma własną strefę dystrybucji bólu i drętwienia kończyn.
Zespoły korzeniowe są wykrywane przez neurologa podczas obiektywnego badania.
Trzeci etap zaburzeń neurologicznych osteochondrozy lędźwiowej.
Konflikt naczyniowo-korzeniowy. Zespół paraliżującej rwy kulszowej występuje, gdy zaburzone jest krążenie krwi w tętnicy korzeniowej L5 i rzadziej S1. Radiculoischemia na innych poziomach jest diagnozowana niezwykle rzadko.
Podczas niezgrabnego ruchu lub podnoszenia ciężarów ostry ból pleców rozwija się wraz z napromieniowaniem wzdłuż nerwu kulszowego. Następnie dochodzi do niedowładu lub porażenia prostowników stopy i palców z „biciem" stopy podczas chodzenia (steppage). Pacjent podczas chodzenia podnosi wysoko nogę, wyrzuca ją do przodu i jednocześnie uderza palcem stopy w podłogę.
W większości przypadków niedowład bezpiecznie ustępuje w ciągu kilku tygodni.
Czwarty etap powikłań neurologicznych osteochondrozy kręgosłupa lędźwiowego.
Naruszenie dopływu krwi do rdzenia kręgowego i ogona końskiego. W zwężeniu kręgosłupa zaatakowanych jest kilka korzeni nerwów rdzeniowych (ogon koński). Ból w spoczynku jest niewielki, ale podczas chodzenia występuje zespół chromania przestankowego. Ból podczas chodzenia rozprzestrzenia się wzdłuż korzeni od dolnej części pleców do stóp, towarzyszy osłabienie, parestezje i drętwienie nóg, ustępuje po odpoczynku lub po pochyleniu tułowia do przodu.
Ostre naruszenie krążenia kręgowego jest najpoważniejszym powikłaniem osteochondrozy lędźwiowej. Ostro rozwija się parapareza dolna lub plegia. Osłabieniu nóg towarzyszy drętwienie kończyn dolnych, dysfunkcja narządów miednicy.
Badanie pacjentów z osteochondrozą kręgosłupa lędźwiowego.
Ogromne znaczenie ma analiza skarg i anamneza w celu wykluczenia poważnej patologii. Przeprowadza się badanie neurologiczne w celu wykluczenia uszkodzenia korzeni i rdzenia kręgowego. Badanie manualne pozwala określić źródło bólu, ograniczenie ruchomości, skurcz mięśni.
W przypadku podejrzenia specyficznego bólu pleców wskazane są dodatkowe metody badania.
Prześwietlenie kręgosłupa lędźwiowego jest przepisywane w celu wykluczenia guzów, urazów kręgosłupa, spondylolistezy. Rentgenowskie objawy osteochondrozy nie mają wartości klinicznej, ponieważ mają je wszystkie osoby starsze i starsze. Wykonuje się funkcjonalne zdjęcia rentgenowskie w celu wykrycia niestabilności kręgosłupa. Zdjęcia są robione w pozycji skrajnego zgięcia i wyprostu.
W przypadku objawów korzeniowych lub rdzeniowych wskazane jest badanie MRI lub CT kręgosłupa lędźwiowego. Na MRI lepiej widoczne są przepukliny krążków i rdzeń kręgowy, a na CT struktury kostne są lepiej widoczne. Kliniczny poziom zmiany i wyniki MRI powinny być ze sobą zgodne, ponieważ przepuklina dysku wykryta w MRI nie zawsze jest przyczyną bólu.
W deficytach neurologicznych czasami przepisuje się elektroneuromiografię (ENMG) w celu wyjaśnienia diagnozy.
W przypadku podejrzenia patologii somatycznej przeprowadza się dokładne badanie kliniczne.
Osteochondroza kręgosłupa lędźwiowego, leczenie.
Kiedy pojawiają się pierwsze oznaki dyskomfortu w odcinku lędźwiowym kręgosłupa, regularne ćwiczenia gimnastyczne wzmacniają gorset mięśniowy, pływanie i kursy masażu.
Leczenie osteochondrozy lędźwiowej dzieli się na 3 okresy: leczenie okresu ostrego, podostrego i przewlekłego.
W ostrym okresie podstawowym zadaniem jest jak najszybsze złagodzenie zespołu bólowego i przywrócenie pacjentowi jakości życia. W przypadku silnego bólu wskazane jest unieruchomienie odcinka lędźwiowego kręgosłupa specjalnym gorsetem przeciw rwa kulszowa na 2-3 tygodnie. Odpoczynek w łóżku nie powinien trwać dłużej niż 2-3 dni. U wielu pacjentów możliwe jest zwiększenie zespołu bólowego na tle ekspansji schematu ruchowego. Pacjent nie powinien ograniczać się do rozsądnej aktywności fizycznej.
Spośród nielekowych metod terapii skuteczna jest śródmiąższowa stymulacja elektryczna, akupunktura, hirudoterapia i masaż. Terapia manualna jest możliwa, ale tylko we kompetentnych rękach.
Leczenie medyczne. W ostrym bólu wskazane są niesteroidowe leki przeciwzapalne. W połączeniu z lekami przeciwzapalnymi można przepisać środki zwiotczające mięśnie w krótkim kursie.
W osteochondrozie kręgosłupa lędźwiowego skuteczne są blokady terapeutyczne z miejscowymi środkami znieczulającymi, niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi i kortykosteroidami. Mieszaniny lecznicze podaje się jak najbliżej ogniska bólu (do dotkniętych mięśni, punktów wyjścia korzeni).
W przypadku radikulopatii z obecnością bólu neuropatycznego leki przeciwzapalne są nieskuteczne, w tym przypadku przepisywane są leki przeciwdepresyjne, przeciwdrgawkowe i specjalny plaster terapeutyczny.
W przypadku niedowładu, drętwienia, preparatów naczyniowych przepisywane są witaminy z grupy B.
Przy długotrwałym bólu mięśniowo-powięziowym skuteczne jest wprowadzenie niesteroidowych leków przeciwzapalnych w punktach spustowych, środków zwiotczających mięśnie, akupunktury i relaksacji poizometrycznej.
W przypadku bólu przewlekłego leki przeciwdepresyjne, terapia ruchowa i inne niefarmakologiczne metody leczenia mają pierwszeństwo w leczeniu.
W przypadku zwężenia kanału kręgowego wskazana jest utrata masy ciała, noszenie gorsetu, NLPZ i różne venotonics.
Leczenie chirurgiczne przeprowadza się z paraliżującą rwą kulszową (w pierwszych trzech dniach) i zespołem ogona końskiego (niedowład kończyn, upośledzona wrażliwość, nietrzymanie moczu i stolca).
Zapobieganie osteochondrozie lędźwiowej
Zapobieganieosteochondroza kręgosłupa lędźwiowegozredukowane do unikania długich, niewygodnych pozycji, nadmiernych obciążeń. Ważne jest, aby odpowiednio wyposażyć swoje miejsce pracy, naprzemienne okresy pracy i odpoczynku. Noś pas mocujący na fizyczne przeciążenie. Wykonuj ćwiczenia wzmacniające mięśnie pleców.